Een nieuwe dag

Ik wordt onrustig wakker. ik voel een drive door mijn lichaam gaan, die mij aanzet tot het meer doen, dan waar mijn persoonlijke behoefte ligt. Het kijken naar social media, heeft mij weer even te pakken, vermoed ik. ik zit in een energie veld van mensen waar ik naar heb gekeken en die mega enthousiast zijn en mij dus heel makkelijk mee nemen in hun drive, maar.....na jaren, merk ik steeds vaker op, dat ik dan daarmee voorbij ga aan mijn eigen energie. ik begrijp waar ze vandaan komen, wat ze willen en ik begrijp ook wat ik er van mee zou kunnen nemen. Echter neem ik de energie van de boodschappers er ook bij mee en dan ga ik weer voorbij aan mezelf. Ik doe even een "makkelijke" klus, de afwasmachine uit en in ruimen en ik voel de gedachtes door mijn hoofd razen. Als een kudde met koeien die in de lente voor het eerst naar buiten mogen, laat ik mijn gedachtes, terwijl ik vuile borden en kopjes plaats en verplaats, door mijn hoofd heen razen. Ik voel in mijn hele lichaam een bal met energie razen. Adem in....adem uit..... Intussen merk ik ook op, hoe mijn hoofd de hele tijd ook bezig is, met bedenken wat ik een ander zou moeten leren, met wat ik nu naar buiten breng. Er komen zoveel internet cursussen de grond uit gegroeid, dat ik mijn hoofd breek over alles wat ik zou kunnen leren en alles wat ik, in mijn hoofd, zou kunnen doen, om mezelf dan eindelijk waardevol genoeg te vinden. ik merkte net het verschil ook even heel duidelijk op. Doe ik de afwas, omdat het mij een goed gevoel moet geven? Of doe ik de afwas, vanuit een goed gevoel, voor mezelf, omdat ik weet dat het mij blij zal maken als het gedaan is en het aanrecht weer even een beetje zichtbaar wordt? Daar ligt voor mij een enorm verschil. Ik zie nu ook steeds een man voor mij in mijn hoofd, laat ik het niet persoonlijk maken, maar het meer vanuit die mannen energie bekijken. Ik heb duidelijk een redelijk aandeel mannelijke energie in mijn systeem. Handig, goed, zet mij aan tot het doen van dingen, maar kan mij ook enorm over mijn grenzen heen jagen, letterlijk. Mijn vrouwelijke energie, vind het fijner om te functioneren vanuit een staat van "zijn", vanuit mijn eigen kern en kracht. Ik sluit mijn ogen en voel de druk in mijn buik, mijn baarmoeder. Een plek waar gezien mijn fase van de overgang, nogal veel nadruk op ligt. Ik voel nogmaals wat daar speelt en hoe het "moeten" zich daar genesteld heeft vandaag. Er moet in mijn beleving een heleboel gebeuren en dan is een doel bereikt, namelijk, een goed gevoel over mezelf. Maar....dat is maar tijdelijk, want dit heb ik nu al meerdere keren zo gedaan, maar de kater is groot, als het mij om welke reden dan ook even niet lukt om dingen te "doen" die mij dat gevoel zouden kunnen gaan geven. Wat dan wel? Adem in.....adem uit.... ik merk nog steeds gedachtes op die zoeken naar dé manier, want dit moet ik toch wel goed aan anderen overdragen, maar hoezo? Voor mij en ieder ander is het aan ons zelf wat het beste werkt op dat moment. En daar kaap ik nu ook weer een aanname die mij tegenwerkt. Dat er maar 1 manier is die altijd zou moeten werken. Voor mij is de les nu toch wel weer om te gaan luisteren naar mezelf. Eerst maar weer de ruis weg te nemen, letterlijk, in mijn geval, om weer tot mijn eigen kern te kunnen komen. Ik wil nu die ruis weg werken, weg gooien, weg doen, los laten, maar dat brengt een heel gevecht met zich mee. Wat wil deze ruis mij vertellen en kan ik er ook iets mee? Het heeft met geld te maken, een zakelijke kant, manieren om geld te verdienen met wat ik te bieden heb, maar wat vanuit mijn vrouwelijke energie niet fijn voelt. Hoe combineer ik deze twee dan, zodat het voor mijzelf zou kunnen gaan werken? Met de voeten op de aarde, contact met de aarde, dat is wat er nu eerst nodig is voor mij. Het voelt eng, want ik voel mij nog overladen, overprikkeld. Ik voel mijn baarmoeder en probeer te luisteren wat er op dit moment nodig is voor mij. ik vraag om hulp, waar nodig, want er is zoveel mogelijk, dat mij dat een enorme brain freeze geeft en ik vast lijk te lopen. Overgave is voor nu weer even nodig. Vertrouwen dat er een leiding is die mij kan sturen, die mij kan leiden, die mij kan laten gaan waar het voor mij op dit moment nodig is. Het haalt de druk van de ketel dat ik het allemaal alleen zou moeten doen en dat ik zou moeten kiezen uit de mega grote wereld en de vijver van het internet, om te vinden wat ik nodig heb op dit moment. Er is angst, voor die overgave, want hoe fijn is het om de zaakjes onder controle te hebben en te houden? Adem in..... Adem uit...... Help! Wat heb ik nu nodig? Eerst nog een aards klusje doen en dat is de was ophangen en daarna oefeningen doen waar mijn lichaam behoefte aan heeft. Ik moet echt weer even landen na een nacht slaap en capriolen, waar ik mij nu niets meer van kan herinneren. Terug hier op de bol, mijn paniek en angst in de ogen kijken, de enorme angst om het "fout" te doen, niet perfect te zijn, niet te voldoen, om van daaruit te krijgen wat ik denk nodig te hebben. Het is er allemaal al, alles, maar het ligt onder deze lading angst en paniek verscholen. Kleine stukjes drijven boven en vinden licht, stapje voor stapje. Gisteren zag ik, door het gedrag van mijn moeder, mijn eigen gedrag gespiegeld terug. Haar paniek en verwarring, gaven mij inzicht in hoe het bij mezelf kan werken. Jarenlang heb ik bepaald gedrag weg willen drukken, niet willen zien, er niet kunnen en durven laten zijn, maar steeds een beetje meer laat ik toe wat er is en er gewoon heel graag wil zijn. Nee, het is niet altijd fijn en leuk, naar de maatstaf van perfectie en altijd maar blij en positief moeten zijn. Het is een energie waarvan ik heel vaak heb gehoord dat deze er niet hoort te zijn, met alle gevolgen van dien. Maar....hij is er en wil gehoord en gezien worden. Tot dan zoekt het manieren om goedschiks of kwaadschiks toch de aandacht te krijgen die het "gewoon" zo graag hebben wil. Ik zie mijn eigen patroon in het niet willen toelaten van deze paniek gevoelens, er voor weg lopen of juist het tegenovergesteld, het juist compleet bevriezen en stil komen te staan, niet verder te durven, want, stel, ik maak een fout, mensen zien dat ik niet perfect ben, dat ik niet goed genoeg ben, dat ik geen liefde verdien, dat ik het niet verdien om hier op deze aarde rond te lopen, dat ik geen bestaansrecht heb, stel je voor. De gedachte dat ik niet goed genoeg ben, brengt diepe schaamte naar voren en die verlamd nog meer, maar hoezo? Dit mag er gewoon zijn, het is prima, de paniek, de angst, de gedachtes. Hallo allemaal, wat fijn dat jullie er zijn. (Ik herken een liedje haha) Vandaag ga ik proberen jullie te laten zijn, jullie aan te kijken, naar jullie te luisteren en kijken wat wij samen dan van deze dag kunnen gaan maken. Wat ook nog heel belangrijk is, is om  te weten, of dit wel van mij is, of dat ik mij weer onnodig identificeer met een energie die niet de mijne is? De energie van mijn moeder, de vrouw, die mij leven gaf en die in mijn beleving er voor moet zorgen dat ik mij goed voel en met mijn voeten op deze aarde terecht kom. Maar, is dat eigenlijk wel zo? Is het niet aan mij zelf? Ik kan dat, als inmiddels "volwassen" vrouw, toch ook zelf leren? Is dat ook niet wat ik nodig had gehad? Mensen die mij lieten zien hoe ik het kan redden op deze aardbol? Ja, waarschijnlijk wel, maar met ouders met iedere een eigen trauma, is dat niet helemaal gelukt en is het nu aan mezelf. Stapje voor stapje, vandaag weer een nieuwe stap dus. Hallo paniek, hallo angst, hallo paniek van het het niet goed genoeg zijn, niet gewenst zijn, teveel, lastig en overbodig te zijn. Dit zijn allemaal conclusies door mijn brein getrokken, ook voortkomend uit kennis die ik tot mij heb genomen, op welke manier dan ook. Er is zoveel in omloop, zoveel manieren om beter te worden, maar voor mij allemaal manieren om mij te bevestigen, dat ik pas als ik......en dan noem het allemaal maar op......ik goed genoeg ben om hier rond te mogen lopen. Dat gaat in mijn geval, van lief genoeg zijn, goed genoeg zijn, niet te dik zijn, in perfect contact met God zijn, tot aan een altijd schoon en opgeruimd huis hebben, buitenshuis werken, een perfecte dochter, moeder, partner, zus, kortom een perfect mens zijn aan toe en daar nog vele scharkeringen tussen. Er is altijd wel iets om aan te werken, maar waarom wil ik dat? Voor mij was het nog bijna altijd omdat ik dan hoopte eindelijk waardevol genoeg te zijn om hier rond te mogen lopen, maar de shift gaat langzaam naar het idee, dat ik in de basis helemaal goed ben zoals ik ben, met alles wat er zich in mij bevindt, de situatie van mijn lichaam, mijn omgeving en mijn situatie. Alles is, zoals het nu hoort te zijn en ja, het kan en mag vooral groeien, dat is oké, maar niet met het idee dat ik dan pas goed ben, maar nee, omdat ik al goed ben. Het zal nog even duren voordat deze echt helemaal is ingezonken, maar we zijn weer een klein stapje dichterbij! Merci!!!!!