Op deze pagina selecteer ik een vraag die mij bezighoudt en waar ik mijn gedachtes en emoties over probeer te delen.

 

Is volwassen worden echt zo leuk?

 

Als kind/puber is het een enorme stip aan de horizon. Op die en die leeftijd ben ik volwassen, voor de wet en ben ik vrij om te doen wat ik wil. Terwijl, dat als je eenmaal volwassen "bent", juist blijkt, dat dit ergens een groot Utopia is en het begrip vrij zijn een andere invulling, betekenis krijgt en heel anders uitpakt dan je tot nu toe misschien had gedacht. Misschien niet het gebaande pad betekent zoals het veelal wordt voorgespiegeld, met een huis, een baan, gezin, een auto en misschien een huisdier. Die schema's zijn ergens nodig, zeer zeker. Het wordt tegenwoordig ook wel vaak de Matrix genoemd volgens mij. Het web waarin wij als mensen een soort van vast zitten en waarbinnen wij onze taak/functie/doel proberen te volbrengen. Wat is daarin dan de rol van volwassen zijn/worden eigenlijk? ik zit aan tafel, kijk naar buiten, zie vogels voer zoeken en geniet van dat aanzicht. Ik zie zelfs een muisje voorbij komen en dat was ook de reden waardoor deze vraag naar boven kwam. Want die muis, in welk opzicht ben ik daar zelf verantwoordelijk voor? laat ik teveel spullen buiten staan? ben ik wel netjes genoeg. Heb ik de tuin niet zo ingericht dat het geen muizen kan aantrekken? We moeten tegenwoordig ons territorium zo afbakenen, inrichten, zodat er niets meer binnen/langs kan komen dat een "perfecte" wereld kan verstoren. Dat bepaalde dingen bij het leven horen, wordt bijna niet meer geaccepteerd. Het geeft een immens grote druk op ons, op mij in ieder geval wel, waardoor ik extreem veel moeite heb om aan alle moetens te kunnen voldoen die mij om de oren vliegen. Nog vrij zijn om te genieten, als een kind, is er daardoor dan bijna niet meer bij. Of je zoekt een geheel eigen manier van leven waarin je echt bewust op zoek gaat naar al die kleine momenten van genieten. In de volksmond zijn dat vaak die paar weken vakantie per jaar, waarin dan bedacht wordt, dat je op dat moment "moet" genieten. Het werkt misschien voor een deel van de mensen heel erg goed en dat is ook echt heel erg fijn, maar voor een (groot) deel, waaronder ik, werkt het gewoonweg niet. Ik kan er al niet tegen als het leuk moet zijn op bijvoorbeeld een verjaardag, Moederdag, Kerstmis, noem ze maar op die "verplichte" dagen. Ik maak er het beste van, maar de druk die ik mezelf opleg omdat het dan de hele dag leuk en gezellig zou "moeten" zijn, is soms zo groot dat het mij onnodig veel energie kost. Zijn het door ons zelf opgelegde kaders waarbinnen we horen te leven en zijn we echt asociaal of onaangepast als ons dat niet lukt? Zo denk ik wel over mezelf tot nu toe in ieder geval, maar doe ik mezelf daarmee niet enorm te kort? Ik zie zeker een verschuiving in de kaders zoals deze lange tijd hebben "gediend". Ik ervaar voor mezelf in ieder geval wel een verschuivingsproces, waarbinnen ik probeer te (over)leven en te blijven zoeken naar die kleine momenten om te genieten. Het voelt alsof een oude generatie langzaam wordt afgelost door een geheel nieuwe generatie. Ik merk het verschil in denken en ervaren bijvoorbeeld enorm als ik bij mijn moeder in het verzorgingstehuis ben. De manier van denken die daar hangt is strak en geordend. In het dorp waarin het staat is het enorm ons kent ons en alles wat buiten de (ooit) gestelde norm valt is dan ook al snel bestempelt met "niet oké". En dus, om mee te kunnen doen, moet je binnen bepaalde, het liefst perfecte eisen laveren. en dat is misschien ook wel wat er in de hele wereld gaande is. we leggen normen op, die we dan misschien volwassen noemen, maar eisen van een ieder dat wij binnen die normen passen. Is volwassen zijn misschien niet, dat je het lef hebt om je eigen keuzes te maken? Dat je een eigen weg volgt waarvan je in je hart "weet" dat het jouw weg is? Is volwassen zijn/worden niet dat je naar jezelf durft te kijken. Eerlijk durft te zijn over je eigen gedrag en hiervoor verantwoording voor kan en durft te leren nemen? Zou het niet een stuk fijner zijn als we allemaal wat meer hand in eigen boezem zouden kunnen/willen/durven steken en onze wat meer donkere en minder handige kanten in de ogen zouden leren kijken en er mee leren dealen? Op dit moment zie ik ook een enorme "cancel" cultuur gaande zijn, waardoor het als gemiddeld mens bijna niet meer te doen is om "vrij" en als jezelf te leven. We hakken elkaars hoofd er nog steeds af, net als in de Middeleeuwen, alleen nu op geheel eigentijdse wijze, via het internet. Ik merk aan mezelf dat ik probeer wegwijs te worden in de wirwar van overtuigingen en denkwijzen die ik in mijn leven heb meegenomen. Vanuit mezelf, maar ook zeker vanuit de voorgeschiedenis van (voor) ouders en alle mensen in het algemeen. ik ervaar ze enorm sterk in mij en om mij heen. Het lijkt dat als we braaf volgen wat bijvoorbeeld 1 iemand denkt, voelt en ervaart, dit ook dé manier voor alle anderen zou moeten zijn en is dat niet het geval, dan gaat je kop eraf, grof gezegd. Hoe kan ik als mens daarin het tij een beetje proberen te gaan keren? Het lijkt zo makkelijk en veilig om met die stroom mee te blijven varen, maar vervult het ook? Bij mij niet in ieder geval en daarom probeer ik ook een eigen weg te volgen. Een weg die misschien voelt alsof hij buiten alle gemiddelde paden gaat, met een systeem dat niet (meer) mee kan in de gebaande paden die tot nu toe door een groot aantal mensen zijn gelegd. De strakke economie bijvoorbeeld, de bureaucratische manier van denken, bepaalde wegen die maar 1 koers lijken te kunnen varen. Kunnen wij dit als gehele mensheid in andere banen gaan leiden, of is het zaak om je eigen weg te vinden binnen de grenzen die er tot nu toe zijn? Ik volg nu het systeem van de tijden van de schoolkinderen als een schema en ritme waar rondom ik leef. Daarbinnen zoek ik de ruimte om de tijd zo in te leren delen, zoals het voor mijn weg en mijn gezondheid het beste lijkt. Mijn hoofd blijft dit nog wel lastig vinden en zit op bepaalde tijden nog best vast in de Matrix manier van denken, van dit is de enige weg. Maar zoals iemand er ooit zei, "er zijn meer wegen die leiden naar Rome" en dat is misschien wel precies zoals het is. Ik heb er ook echt geen pasklaar antwoord op natuurlijk. Ik merk wel dat ik echt naar een antwoord zoek, omdat dit in mijn systeem zit, omdat iemand wel ergens een antwoord verwacht, misschien. Ik heb dan ook zeer zeker geen antwoord voor iedereen, maar ik zie wel steeds meer lijn en vorm in het antwoord waar ik mezelf een beetje kan vinden. Ik begrijp meer en meer hoe ik mijn pad probeer te bewandelen in dit leven en hoe ik zoek en probeer te navigeren op de koers die voor mij is weggelegd. Soms verdwaal ik, soms neem ik een verkeerd pad, soms raak ik de weg even helemaal kwijt. Maar zolang ik steeds weer het vertrouwen vind dat er altijd hulp is die mij weer richting mijn eigen koers kan varen, is er hoop. Betekent dit dan dat ik volwassen ben;).