Mijn hele leven lang, vanaf het moment dat ik op mijn 15e begon met menstrueren, zijn mijn hormonen een rode draad in mijn leven. Hevige buikpijnen tijdens de menstruatie. Overgeven van de pijn en sowieso 1 dag uit de running iedere maand. De dokter dacht dat het goed zou zijn om aan de pil te gaan, om de heftigheid eruit te halen en zo was ik, op de leeftijd van 16 jaar al aan de pil. Er is nu geen haar op mijn hoofd die er nog aan moet denken om onnatuurlijke hormonen aan mijn lijf toe te voegen, maar vanaf die leeftijd tot begin 30 slikte ik de pil trouw door. Op mijn 17e kreeg ik een relatie, gestoeld op mijn "zijn" inclusief die pil iedere dag. Toen ik er op aanraden van een natuurarts rond mijn 30e mee stopte, kwam mijn ware natuur naar boven. Ik ontdekte mezelf ineens en merkte hoeveel impact die pil op mijn dagelijkse leven had gehad. De relatie hield daardoor ook geen stand. Helaas verdiende het geen schoonheidsprijs hoe mijn ex mij uit zijn leven "deed verdwijnen"', maar niets gebeurt zonder reden en het was nodig en voor mij uiteindelijk het beste wat nodig was op dat moment. Stukje bij beetje kwam ik meer tot mezelf en genoot ik van het leven alleen en met mezelf. Ik had intussen ontdekt dat de buikpijn met pijnstillers wat beter te handelen waren, maar wat mijn emotionele staat van zijn betrof, was het iedere maand weer een rollercoaster.